ह्याङ्ओभर / सुमन पोखरेल
युगौँदेखि बेथितिको कुहिरोभित्र अल्मलिएको विवेकले
बुझ्न सकेन
समयका गीत र आगतले बोलाएका आवाजहरू।
दौडिन खोजेका गति ठोक्किएर दुर्घटना भोग्न अभ्यस्त मानसिकताले
आँट्न सकेन लक्ष्यसम्मको हिँडाइ।
केटाकेटीका भविष्य जलिरहेको समाचार सुन्ने कानले
सुन्न जानेनन् तोतेबोलीका सङ्गीतहरू।
युवतीहरूका चुरासँगै फुटिरहेका सपना र
सिन्दुरसँगै मेटिइरहेका रहरहरू देख्न पारङ्गत आँखाहरूले
देख्न जानेनन् यौवनका मनमोहक रङ्गहरू।
बुझ्न जानेनन्
सृष्टिको कठोरतालार्इ पराजित गरी उम्रिँदै गरेका जीवनहरूलार्इ।
यस्तो लाग्छ
घरघर माग्दै बटुलूँ सारा रेडियो र टेलिभिजनहरू, र
पत्रिकाको रासमाथि थुपारेर जलाइदिऊँ
थोत्रे समयको कन्टेनरसँगै।
थाह पाएदेखि सधैँ बिना गन्तव्य बराल्लिँदै हिँडेका पैतालाबाट
खुर्किऊँ पुराना बाटाका सबै डोबहरू।
मेटाऊँ स्मृतिबाट अनुभवका सबै चित्रहरू ।
एउटा भाँडो यस्तो होस्
जसमा चुर्लुम्म चोबेर समयलार्इ
एउटा नयाँ युग निकालूँ।
सदियौँदेखिको विसङ्गतिमा हुर्किएको टाउकाले
बोक्न सकेन नयाँ विचारहरू।
...................................
बैसाख २०६४, विराटनगर
...................................
Related Posts
See Allमैले लेख्न शुरू गरेको, र तपाईँले पढ्न थाल्नुभएको अक्षरहरूको यो थुप्रो एउटा कविता हो । मैले भोलि अभिव्यक्त गर्ने, र तपाईँले मन लगाएर वा...