दुःखको महाकाव्य \ निजार कब्बानी
तिम्रो प्रेमले मलाई दु:खी हुन सिकाइदियो ।
र म शदीयौंदेखि
मलाई दु:खी बनाउन सक्ने नारीको खोजीमा थिएँ,
त्यस्ती नारी, जसका अँगालोमा भँगेराजसरी लुकेर रुन सकूँ।
त्यस्ती नारी
जसले नूनको फुटेको ढिक्काझैँ टुक्राटुक्रा भएको मलाई
बटुलेर फेरि सग्लो परिदिउन्।
तिम्रो प्रेमले मलाई खराब बानी सिकाइदियो, मेरी प्रिया!
यसले मलाई रातभरिमा सयौँपल्ट कफीको कप पढ्न सिकाइदियो
बुढीबजू कहाँ गएर भाग्य देखाउन सिकाइदियो,
ज्योतिषी कहाँ धाउन सिकाइदियो।
तिम्रो प्रेमले मलाई
घर छोडेर घुम्न सिकायो
र बर्सात्का पानीका थोपामा
मोटरका बत्तीका उज्यालामा
अपरिचितहरूका पोसाकमा
तिम्रो मुहार खोज्न सिकायो।
हुँदाहुँदा तिम्रो प्रेमले मलाई
विज्ञापनका पोस्टरहरूमा समेत
तिम्रो आकृति खोज्न सिकायो।
तिम्रो प्रेमले मलाई
फिरन्ते नारीहरूले पनि आरिस गर्ने
फिरन्ते केशहरू खोज्दै
सबै अनुहार र सबै स्वर अटाएको
एउटा अनुहार, एउटा स्वर खोज्दै
घन्टौँसम्म बरालिन सिकाइदियो।
तिम्रो प्रेमले मलाई दु:खका शहरहरू घुमायो
तिमीलाई भेट्नुअधि
म कहिल्यै दु:खका शहर छिरेको थिइनँ।
आँसुहरू नै मानिस हुन्
दु:ख बिनाको मान्छे त मान्छेको छाया मात्र हो
भन्ने मलाई थाह थिएन।
तिम्रो प्रेमले मलाई
एउटा सानो केटाको जस्तै व्यहोरा सिकाइदियो
घरका गार्हाहरूमा
माझीका नाउहरूमा
चर्चका घन्टीहरूमा
क्रुसिफिक्सहरूमा
खरीले कोरेर तिम्रो अनुहार बनाउन सिकाइदियो।
तिम्रो प्रेमले मलाई
प्रेमले कसरी समयको नक्सा परिवर्तन गर्दछ भन्ने बुझाइदियो।
तिम्रो प्रेमले मलाई
मैले प्रेम गर्दा पृथ्वी घुम्न छोड्छ भन्ने बुझाइदियो।
तिम्रो प्रेमले मलाई
कहिल्यै कल्पनै नगरेका कुराहरू सिकाइदियो।
मैले केटाकेटीका लागि लेखिएका परीकथाहरू पढेँ
म जेनिसका किल्लाहरूमा पसेँ
र सुल्तानकी छोरीले मसँग बिहे गरेको कल्पना गरेँ
तलाउका पानीभन्दा कञ्चन ती आँखाहरू
अनारका फूलभन्दा रहरलाग्दा ती ओठहरू।
मैले उसलाई एउटा देवदूतले झैँ हरण गरेर ल्याएको कल्पना गरेँ
मैले उसलाई मोती र मुगाको हार लगाइदिएको कल्पना गरेँ।
तिम्रो प्रेमले मलाई
विक्षिप्तता के हो भन्ने बुझाइदियो, मेरी प्रिया!
यसले मलाई
सुल्तानकी छोरी नआए जीवन कसरी बिताउने भन्ने सिकाइदियो।
तिम्रो प्रेमले मलाई
हरेक वस्तुमा कसरी तिमीलाई प्रेम गर्ने भन्ने सिकाइदियो।
हिँउदको नाङ्गो रुखमा
सुकेका पहेँला पातहरूमा
वर्षामा, आँधीमा
र
साँझमा हामीले फिक्का कफी खाएको सानो चिया पसलमा।
तिम्रो प्रेमले मलाई
जेसुकैमा
तिमीलाई कसरी प्रेम गर्ने भन्ने सिकाइदियो।
तिम्रो प्रेमले मलाई शरण खोज्न सिकाइदियो,
नाम बिनाका होटेलमा
नाम बिनाका चर्चमा र
नाम बिनाका क्याफेमा शरण खोज्न सिकाइदियो।
तिम्रो प्रेमले मलाई
नौला मानिसहरूको उदाशीलाई रातले कसरी हुर्काउँछ भन्ने बुझाइदियो
यसले मलाई
बेरुतलाई एउटी नारीले झैँ हेर्न सिकाइदियो।
हरेक साँझ आफूसँग भएको सबैभन्दा सुन्दर कपडा लगाउनु
र अपरिचितहरूका लागि आफ्ना छातीमा अत्तर छर्केर हिँड्नुजस्ता
नारीका बानीव्यहोराको अपरिहार्यता बुझाइदियो।
तिम्रो प्रेमले मलाई नरोइकन रुन सिकाइदियो।
यसले मलाई
खुट्टा काटिएको एउटा बालकजसरी
रौच र हाम्राका गल्लीहरूमा कसरी निदाउँदोरहेछ दु:ख
भन्ने बुझाइदियो।
तिम्रो प्रेमले मलाई दु:खी हुन सिकाइदियो
र म शदीयौंदेखि
मलाई दु:खी बनाउन सक्ने नारीको खोजीमा थिएँ
त्यस्ती नारी, जसका अँगालोमा भँगेराजसरी लुकेर रुन सकूँ
त्यस्ती नारी जसले
नूनको फुटेको ढिक्काझैँ टुक्राटुक्रा भएको मलाई
बटुलेर फेरि सग्लो परिदिउन्।
..........................................................
सुमन पोखरेलद्वारा अङ्ग्रेजीबाट अनुदित
..........................................................
Related Posts
See Allमैले लेख्न शुरू गरेको, र तपाईँले पढ्न थाल्नुभएको अक्षरहरूको यो थुप्रो एउटा कविता हो । मैले भोलि अभिव्यक्त गर्ने, र तपाईँले मन लगाएर वा...