दुवै निद्रा आइपर्दा / सुमन पोखरेल

मलाई दुईवटा निद्रा लागेको छ एउटा जिन्दगीको एउटा आफ्नो। दिन रात भएको छ रात दिन भएको छ यस्तो दिनरात भएको छ रातदिन भएको छ। अनि म लाटोकोसेरो भएको छु । म लाटोकोसेरो भएको छु, तर उल्लु हैन। यहीँनिर भेद पाएको छु मैले लाटोकोसेरो र उल्लुमा। लाटोकोसेरो म हो उल्लु म हैन । मैले चमेरो पनि हुनुपर्छ तर म चमेरो हैन। यो हुनु र नहुनुको बीचमा एउटा ढोका छ । ढोका बन्द भयो भने भित्रको भित्र बाहिरको बाहिर हुन्छ। भित्र र बाहिरको खेलमा म ढोका हुँ । मैले बन्द हुनु पनि पर्छ मैले उघ्रिनु पनि पर्छ यहाँ मान्छेले अब मान्छे हुनु हुँदैन मान्छे नमान्छे हुन सक्दिनँ अनि मैले लाटोकोसेरो हुनुपर्छ। तर म उल्लु हैन । गधा र भारी दुवै हिँडछ साथै-साथ म गधा हुँ म भारी हुँ । यहाँ मान्छे मान्छे हुन पाउँदैन त्यसैले म भारी हुन्छु ढाकर हुन्छु खर्पन हुन्छु तोक्मा हुन्छु जाँड हुन्छु जाँडको बटुको हुन्छु छोक्रा हुन्छु । जान्नेले जाँड हुनुपर्छ यहाँ नजान्नेले छोक्रा । म जाँड पनि हुन्छु छोक्रा पनि हुन्छु । यो हुने र नहुने क्रममा जे भए पनि हुन्छ जे गरे पनि हुन्छ । ढोका उघारे हुन्छ ढोका खोले हुन्छ ढोका चलाउँदै नचलाए हुन्छ । दिनभरिका अनुहार बटुलेर उपन्यास लेखे हुन्छ कविता लेखे हुन्छ केही नलेखे पनि हुन्छ। ब्यूँझे पनि हुन्छ निदाए पनि हुन्छ । यस्तै बेलामा दुईटा निद्रा लागेको छ। यो निद्रा ब्यूँझे पनि हुन्छ यो निद्रा निदाए पनि हुन्छ एउटा निद्रा निदाएर एउटा ब्यूँझे पनि हुन्छ । सपना देखे पनि हुन्छ । मान्छेले मान्छे बन्नुबाहेक जे गरे पनि हुन्छ घाइते खुट्टाले हिंडे पनि हुन्छ सद्दे खुट्टामा वैसाखी लगाए पनि हुन्छ खुट्टालाई काँधमा राखेर दौडिए पनि हुन्छ । म बैसाखी हुँ म काँध हुँ म लाटोकोसेरो हुँ म उल्लु हैन मान्छेले उल्लु हुनुपर्छ यहाँ । मान्छेले दुईटा निद्रा बोक्नु पर्छ एउटा निदाउनु पर्छ एउटा ब्यूँझनु पर्छ ।

#NepaliPoetry #Poetry #SumanPokhrel #कवत #नपलकवत #কবত #समनपखरल